Eenzijdig China

Gisteren stond in de Volkskrant een interview met één van de roeiers van de heren-8 die 4e zijn geworden in de finale. De conclusie van Rogier Blink na 2 weken in Peking was dat China de Spelen niet had moeten krijgen omdat het één grote poppenkast was geweest en dat hij meegespeeld had in het grootste toneelstuk aller tijden. Bij het lezen van het artikel gingen mijn haren langzamerhand steeds meer overeind staan. Ja, natuurlijk kloppen een aantal van zijn waarnemingen en zal het ongetwijfeld zo zijn dat zijn coach door veiligheidsmensen achtervolgd (of begeleid?) werd. En natuurlijk kun je door de bomen of achter de moderne gebouwen de de wijken met armoedige huisjes zien waar de gewone Chinees woont die geen geld heeft om een kaartje van 5 euro voor een wedstrijd te kopen. Maar om daarvan te zeggen dat de armoede wordt weggemoffeld voor het westen en dat de sporters worden gevolgd om hen te bespioneren gaat mij toch wel wat te ver. Ik heb van de afgelopen 3 weken dat wij met ons vieren in China waren en dat we ook Peking bezochten een heel ander beeld overgehouden. Van miljoenen mensen die oprecht ontzettend trots waren op hun eigen land en op het feit dat China de gastheer kon zijn voor de Olympische Spelen. Trots dat ze daar, vrijwillig of een beetje gestimuleerd of misschien zelfs heel erg, een eigen bijdrage aan mochten leveren. De volgens Blink zogenaamde vrijwilligers waren allervriendelijkst, voorkomend en enthousiast en al die tienduizenden moeten dan wel een top-theateropleiding hebben gehad om dat iedere keer weer te spelen. En wat te zeggen van de oudere mensen die overal op alle hoeken van straten op kleine stoeltjes zaten en bij het minste of geringste je met raad en daad kwamen bijstaan. De weg wijzend of iets anders hulpvaardigs. Misschien is het inderdaad zo dat de deelnemers aan de Spelen en de journalisten in een gouden kooi hebben gezeten en weggehouden zijn van het echte spontane China, maar ons is geen stroobreed in de weggelegd om een eigen beeld van het land en de stad te vormen. En in vier dagen kris kras door Peking op de fiets kom je echt wel op plekken waar een willekeurige Olympiër niet komt. Steeds maar weer wordt vergeten dat we het hebben over een land van 1.3 miljard mensen. 80 keer zoveel als Nederland. Een land waar er een eeuwenlange traditie bestaat om massale projecten uit te voeren waar honderduizenden mensen aan meedoen om ze te realiseren, zoals het terracottaleger, de grote muur en de verboden stad. Een land waar het leven van mens en dier meer in dienst van het collectief staat dan in onze wellicht doorgeslagen individualistische samenleving. Want de partij voor de dieren zou in China smullen van alle uitdagingen die er voor hun doelstellingen nog zijn. Ik weet niet wat beter is, maar weet wel dat wij ons wat minder op de borst zouden moeten kloppen over wat er bij ons goed is en elders verkeerd. Enige bescheidenheid zou ons niet misstaan als het om misstanden gaat.