30 juli Granada
Ik was vroeg uit de veren en liep om kwart over zeven het hotel uit
waarbij ik tegengehouden werd door de nederlandse eigenaar die me even wat
richtingaanwijzingen gaf voor mijn looprondje. Het grootste deel daarvan was
langs het grote meer van Nicaragua; 7 km heen en 7 weer terug. Ik geloof dat ik
daarbij en daarna wel 3
liter vocht verloren heb; het kwam echt in een dikke
straal naar beneden toen ik uit zat te druipen voor onze kamer. helaas kon er
tot 10 uur vanwege de desinfectie niet gezwommen worden in het zwembad dus
stapte ik maar met hardloopkleren en al onder de zwembaddouche. Marlies was om
dezelfde reden maar weer in bed gaan liggen en was nog lekker in slaap toen ik
om 9 uur binnenstapte. Net op tijd konden we voor 10 uur nog van het heerlijke
uitgebreide ontbijt genieten. yoghurt, ciabattabroodje, jam en pindakaas,
fruit, muesli en een eitje naar keuze en dan ook nog vruchtensap en koffie of thee.
Na het ontbijt de stad in waarbij we in het centro del Mundo terecht kwamen.
Een door Dietmar Schönberg (een duitse acteur) opgezet centrum om kunst en
cultuur te verbreiden en te onderwijzen onder de Nicaraguanen. In een atelier
waar een paar kunstenaars werkten zagen we een tekening/schilderij waar vooral
marlies helemaal gek op was. Maar helaas hadden de Canadese jongeren die er
voor ons waren binnengegaan hun oog er ook op laten vallen, maar ze hadden ook
nog een paar andere werken die ze mooi vonden. Prachtige kleuren. Wie lieten
aan hen de keus en toen we een paar uur later terugkwamen om te kijken of het
er nog was bleek helaas dat ze het toch gekocht hadden. Marlies balen
natuurlijk. Na het atelier gingen we weer een keer op de stoelmassage en daarna
raakten we verzeild in de plaatselijke markt met al zijn groente, kleding en
andere stalletjes. Weer een levendig, geurig en kleurig geheel. Het volgens de
Lonely Planet veelbelovende gedeelte langs het water viel daarna alleen maar
tegen; zelfs op zaterdag was daar vrijwel niets te doen. Een taxi bracht ons
snel naar huis om even rustig te zitten en te schrijven en om Marlies haar
baantjes te laten trekken. Pas om half acht liepen we weer naar de stad en uit
het Centro del Mundo klonken de vrolijke klanken van de Carmina Burana. Een
grote groep jongeren was aan het oefenen en zong en danste met heel veel
enthousiasme. Toen we wegliepen hoorden we nog een paar nummer van Abba en
andere hitjes. Het was inmiddels veel drukker dan de dag ervoor en we konden
met moeite een tafeltje vinden. Daar begon en flink te regenen terwijl naast
ons twee meiden zaten. Ik had zojuist daarvoor Marlies gewezen op de mooie
schoenen van de blonde en gezegd dat ik daar nog wel iets van zou gaan zeggen.
Tijdens de regen waarbij vrijwel iedereen naar binnen stoof bleken ze
nederlands te zijn en raakten we aan de praat. Uiteindelijk moesten toch ook
wij naar binnen want de regen viel met bakken uit de hemel. Het eten en de
hoogte van de rekening vielen flnk tegen maar vanwege de regen konden we nog
niet weg en gingen we aan de bar verder met ons gesprek met de 2 meiden. De één
bleek het jaar daarvoor een half jaar een afstudeerstage in Granada te hebben
gelopen en onderzoek te hebben gedaan naar sraatkinderen en kwam nu weer een maand
terug om herinneringen op te halen. De ander was een vriendin die een paar
weken in Panama was geweest met een groepsreis en nu 3 weken met haar vriendin
in Nica zou reizen. Het was een bijzonder gesprek dat eindigde in een
broeierige club een paar straten verder waar onder de klanken van livemuziek
flink gedanst werd. Daar kwamen we ook de eigenaar en bedrijfsleider van ons
hotel tegen. Leuk om op zo’n plek te komen die we zelf nooit gevonden zouden
hebben zonder de hulp van ingewijden. Voor het eerst deze weken werd het dan
ook later dan middernacht en lagen we pas om half 2 in bed.
31 juli Granada – Isla de Ometepe
Met de auto op weg naar Ometepe waar de ferry om 10.30 uur zou
vertrekken. Na een praatje met de zojuist aangekomen 2e eigenaar van het hotel
gingen we op stap. Het rijden is hier erg eenvoudig want erg veel wegen zijn er
niet maar door het ontbreken van richtingborden is het niet gemakkelijk om een
stad uit te komen. Gelukkig helpt mijn richtinggevoel daar wel bij en dus waren we binnen 5 minuten op de doorgaande weg naar
Rivas. Linksaf richting San Jorge en daar werden we bij de ingang van de haven
door een man aangehouden die ons meteen onder zijn hoede nam. Met een
herkenbaar t-shirt aan leek hij van de organisatie maar toen we alles geregeld
hadden bleek toch dat hij één van de vele mannetjes was die ongevraagd hun hulp
aanbieden en dan achteraf daar een vergoeding voor willen hebben. Ach, de hulp
was prettig dus die heb ik maar gegeven. Toen moest de auto op de boot.
Achteruit erop rijden was de instructie en de kapitein probeerde mij met zijn
aanwijzingen zo goed mogelijk te parkeren op 2 cm van de zijkant. Aan de
andere kant kwam een vrachtauto ook op slechts een paar cm van onze auto. Maar
het was gelukt en in ruim een uur waren we aan de overkant. Eraf ging veel
sneller dus een half uur later waren we het halve eiland overgereden en kwamen
we bij het idillische Villa paraiso aan. We kregen een vrijstaand huisje met
zicht op zee (dat eigenlijk een groot meer is) en al heel snel lagen we op het
strand en in het warme water. Een lekker zondagje dat eidigde met een wandeling
langs het strand en een heerlijke maaltijd van vis en langoustines op het
terras van het hotel. Morgenochtend zouden we om half acht op weg gaan voor een
wandeltocht naar de top van één van beide vulkanen op het eiland.
1 augustus Isla de Ometepe
Gedurende de nacht ging het met mij niet goed. Buikpijn en diarree.In de
ochtend was het een beetje bijgetrokken en met 2 imodiums zou ik er wel weer
tegenaan kunnen. Tijdens hetontbijt voelde ik echter wat vreemde dingen in mijn
lijf en toen ik mijn pols opnam bleek mijn hart af en toe een slag over te
slaan. Dat voelde niet goed. Toch gingen we met 4 andere nederlanders en 2
gidsen op pad. Door de modder omhoog. Afwisselend steil en niet steil. het viel
mij steeds moeilijker om omhoog te komen en na een uurtje besloten we om weer
om te keren. Ik had totaal geen kracht meer. Dat werd dus een middagje hangen
en slapen in de hangmat voor ons huisje. Niet veel bijzonders dus. ’s avonds
weer eten in het restaurant en op tijd naar bed want de wekker stond om 4 uur
om op tijd de boot van 6 uur te halen.
Cellebroer 