26 juli Managua
Zelden zo’n nietszeggende stad als Managua gezien. Vies, leeg,
onoverzichtelijk. Geen leuke barretjes of restaurantjes. Blijkbaar rekenen ze
hier in het geheel niet op toeristen. We dachten na het ontbijt een stukje te
gaan lopen richting de enige bezienswaardigheid van de stad, maar dat werd ons
ten sterkste afgeraden door de bazin van ons hotel. Geen paspoorten meenemen en
met de taxi want, hoewel het helemaal niet PELIGROSO is, kan er tocch van alles
gebeuren en dat kun je maar beter voorkomen. Dus werd de buurman met zijn taxi
gecharterd om ons voor 2 dollar (alle prijzen zijn in dollars maar je kunt ook
met Cordobas betalen) naar de heuvel te brengen. Daar een beetje rondgelopen en
in een dichtbij warenhuis alle winkels bekeken en geld gepind. Toen naar de
Area Monumental gelopen langs uitgestorven wegen met af en toe een eetkarretje
of iets waar ze fruit verkochten. Troosteloos. Dat heb ik nog nooit zo
meegemaakt. Aan het meer was een hele rij restaurants maar ook daar was vrijwel
geen hond en wel overal harde muziek. Gelukkig leuke Nicaraguaanse of andere
middeen- of zuid-amerikaanse muziek. In één tentje waar wat volk op het terras
aan het water zat aten we wat en toen
namen we een taxi terug naar het hotel om een dutje te doen. In het buurtje van
ons hotel probeerden we later iets leuks te vinden, maar dat was zoeken naar
een speld in een hooiberg. Totdat we vlak naast ons hotel twee mannen op hun
gitaar zagen en hoorden spelen. Die hebben ons tijdens onze maaltijd vermaakt
en Marlies nog een aubade (Maria) gebracht terwijl de regen met bakken uit de
hemel viel.
27 juli Managua – Leon
Vroeg op weg om de auto voor de komende dagen in het Crown Plaza Managua
op te halen bij Hertz. Ze hadden alleen een oud beestje, maar dat vonden we wel
oké. Je snapt overigens niet dat bij zo’n kantoor in een luxe hotel de bediende
geen engels spreekt en we dus weer ons beste beentje spaans voor moesten
zetten. De auto reed best dus binnen een vloek en een zucht waren we managua
uit op weg naar Leon waar we 1 ½ uur later aankwamen. Een verademing na
verschrikkelijk Managua. Bij het tourist office haalden we de direcion naar
Posada El Doctor dat twee nachten ons verblijf zou zijn. Weer zo’n mooi oud
pand met een binnentuin en de kleine kamers die daarop uit kwamen. Onze
ontdekkingswandeling eindigde in Bigfoot hostel waar janneke en Roos hadden
overnacht en daartegenover genoten wij van een stoelmassage van Seeing Hands,
de blinde masseurs. Erg lekker en verkwikkend. Daarna terug naar het hotel
zodat ik weer een stukje kon gaan hardlopen. 35 minuten heen over een redelijk
drukke weg en 35 minuten terug. En onderweg natuurlijk weer een plekje zoeken
om uit de broek te gaan want dat lopen brengt mijn darmen erg goed op gang
iedere keer weer. Flink uitgezweet en gedoucht en op weg naar een plekje om te
eten. Dat vonden we in Via Via, een hostel tegenover Bigfoot waar erg veel
locals en toeristen komen. De koffie daarna in Sesteo aan het Parque Central
lukte niet omdat het dicht was, dus stuurden we de taxi door naar ons hotel om
ons gesprek over onze toekomst samen in de binnentuin voort te zetten.
28 juli Leon
Een dagje Leon met het plan om op eigen gelegenheid naar de zwarte
vulkaan (Cerro Negro) te gaan, want we hebben natuurlijk niet voor niets een
eigen auto. Dat lukte niet want later bleek dat je daar alleen over een bospad kunt komen. Dezelfde weg terug dus
en bij Tierra Tours de trip van 2 uur naar die vulkaan geboekt en voor de
volgende ochtend de trip naar Isla Venando, de mangrove aan de Pacific kust.
Het wachten op het vertrek gaf ons mooi nog even de tijd voor een stoelmassage
en een hapje eten. En had ik telefonisch contact met Martijn die inmiddels in
Lubljana was aangeland en het zo te horen helemaal goed had. Met twee engelsen
en een australiër reden we om twee uur onder begeleiding van een enthousiaste
gids naar de vulkaan. Zij liepen naar boven met een board om naar beneden te
surfen en wij zonder om naar beneden te lopen. De tocht en het zicht op de
vulkaan was erg indrukwekkend, zoals ook de reis per auto ernaartoe. Op
verschillende plekken kwam nog rook uit allerlei spleten en bovenop was de
grond warm onder onze voeten. Het zwarte lavagrind maakte het mogelijk om in no
time naar beneden te rennen. Gelukkig was het die dag niet al te warm en ook de
regen liet het afweten. Na terugkomst om zeven uur lekker douchen en weer op
weg om te eten; weer in Via Via. Op tijd naar bed want de volgende ochtend
zouden we om zeven uur opgehaald worden voor de Mangrovetoer.
29 juli Leon – Granada
We waren te vroeg voor het ontbijt dus haalde ik op de markt een paar
bananen en een paar broodjes. Om even voor achten stapten we in het bootje en
genoten we van de natuur en de vele vogels die we onderweg zagen. Ook nog een
ontelbaar aantal kleine krabbetjes en een zwarte en groene leguaan.
Onvoorstelbaar dat de Nicaraguanen in de boot die allemaal zagen om ons erop te
wijzen. Dat gold zeker voor de kleine (40 cm) krokodil die op een tak lag. Te klein en
te ver weg in dezelfdekleur als de tak om er een foto van te maken. Maar van
een aantal vogels hebben we die wel. Aan zee even rondgelopen en marlies kon
het niet laten om een aantal mooie schelpen in haar tas te stoppen. Met de
geëngageerde gids hadden we een leuk gesprek over de politieke situatie in
Nicaragua en daar schrik je dan toch wel van. Ortega lijkt ver van zijn oude
idealen afgeraakt te zijn. Zijn laatste idee lijkt te zijn om de basisschool
periode terug te brengen naar 3 jaar om het voor alle kinderen mogelijk te
maken om naar school te gaan. Geen goed idee leek ons en onze gids. Na
terugkomst in Leon de koffers opgehaald en op weg naar Granada. Onderweg kwam
een inmiddels loshangend stuk onder de motor of en toe op de grond en dus
besloten we naar Hertz te gaan om een andere auto op te halen. Dit lukte
gelukkig en een uurtje later reden we door het drukke, nog niet door ons
ontdekte, gedeelte van Managua naar Granada. Een tussenstop in Masaya om de
handicraft market te bezoeken en om ongeveer 5 uur arriveerden we bij Con
Corazon. Het prachtige hotel waar ik nu op de binnenplaats zit te typen, gerund
door een nederlands echtpaar met een groot aantal projecten om Nicaragunaanse
kinderen aan werk en onderwijs te helpen. Marlies maakte natuurlijk direct
gebruik van het zwembad dat op 3
meter van onze kamer ligt. Onze wandeling eindigde in de
Via caldeza dat alleen maar uit restaurantjes en hostals bestaat. Lekker
onderuit in een stoel genoten we van Mojito’s en van alles wat er op straat
gebeurde. Granada is weer anders toeristisch dan Leon, veel meer groepen en
Amerikanen en op straat een groot aantal verkopers van sigaretten en toeristische
spullen. Na weer een klein wandelingetje streken we neer bij een terras om vis
te eten. Tijdens het wachten lukte het om Janneke aan de telefoon te krijgen en
te horen hoe het haar en Roos vergaat. Veel geregel voor de studie aan de
universiteit maar ook tijd om leuke dingen te doen. Nog een weekje en dan gaan
we hen ontmoeten.
Cellebroer 