Mimi en Shikha

Het is alweer een tijdje geleden dat ik hier wat schreef. Een hele lijst films. Die kwam ik een paar dagen geleden weer tegen toen ik twee Indiase studentes (zussen) wilde laten zien welke Indiase films ik de afgelopen jaren op het filmfestival gezien heb. Ik probeerde hen duidelijk te maken dat ik op grond van die ervaringen had besloten nooit meer naar een Indiase film te gaan met van die zuchtende actrices en overdreven emoties en storende muzikale aankleding. Dat waren ze natuurlijk niet met mij eens. Die meisjes logeerden tweede paasdag ineens bij mij in huis. Onverwacht maar wel aangekondigd. Een dag eerder ontving ik een bericht via de website couchsurfing waarop ik me 2 jaar geleden heb aangemeld. Een paar maanden geleden was er ook al een jong Frans stel twee dagen bij mij in huis geweest om op de "bank" te slapen en nu waren het dus die twee zussen. Mimi en Shikha. Mooie Indiase meiden die sinds een aantal jaar in Duitsland (respectievelijk Stuttgart en Karlsruhe) studeren en voor een week een cursus aan het Unesco IHE hier in Delft kwamen volgen. Nano technology in waste waterclearance.. Echt iets om helemaal vanuit India, via Duitsland naar Delft te komen. Op maandag kwamen ze om 12 uur aan op het station na een treinreis van iets meer dan zes uur. Ze hadden veel te vertellen en ik te vragen en in de loop van de middag gingen ze toch een dutje doen nadat we boodschappen in de AH hadden gedaan voor een vegetarische Indiase maaltijd die ze voor Marlies en mij zouden koken. De eigenlijk aanleiding om naar Nederland te komen was een jeugdherinnering van Mimi die ooit een Bollywoodfilm had gezien die deels in de Keukenhof (Koikenhof) was opgenomen. Daarvan was ze zo onder de indruk geraakt dat ze zich voorgenomen had eens in haar leven die bloemenpracht te willen zien. Op zaterdag gaan ze er inderdaad naartoe als ze onderweg zijn naar Amsterdam voor een laatste nacht voordat ze zondag weer terug naar Duitsland gaan. Dan hebben ze inmiddels Rotterdam en Den Haag gezien en voor de 2e (Shikha) of 3e keer (Mimi) in hun hele leven de zee.
Om ze voldoende ruimte en privacy te geven ben ik de afgelopen dagen maar uitgeweken naar Marlies en dat heb ik uiteraard zonder tegenzin gedaan. De meiden heb ik daardoor niet zo heel veel gezien omdat ze de hele dag in de collegebanken zitten en hun vrije uurtjes besteden aan bezoeken van steden en andere bezienswaardigheden.
Toch een leuke manier om mensen te ontmoeten en het is weer eens wat anders.

Vervolg Filmfestival

Na de eerste volle dag ging het vrolijk verder tot ik in totaal 37 films heb gezien. De een wat beter dan de ander met ook enkele echte missers ertussen.

zaterdag 30 januari met Marlies en Martijn
Tetro     ****
Running Turtle    ***
Samson en Delilah   ***
Un Prophete   *****
Bad Lieutenant   ****

Zondag 31 januari met Marlies en Martijn
Mother    ***
Ich bin Enrico Marco   ****
Let’s fall in love   **
C’est deja l’ete   ****
Honeymoons   ***
Third person singular   **

Maandag 1 februari met Martijn
La mujer sin piano    ***
Where are you   ***
Streetdays   ****
Dogtooth   ****

Woensdag 3 februari met Frieda
Shirley Adams  ***
Sailor of the hearts  **
Life during wartime  ***
Night and Fog   ****

Vrijdag 5 februari met Martijn
Quill   ***
Women without men  ****
Vie heroique Ginsbourg  ***

Zaterdag 6 februari met Martijn
Manila skies    ***
Tales from the golden age  ****
Hadewych  ***

Zondag 7 februari met Janneke, Fanny, Martijn, Helly, Frans, Kiki, Bert en Hanneke
Atletu   ****
Bad Lieutenant  ****
Soul Boy  ***
The Trotsky ****
Do it again  ***

Filmfestival gestart

Vandaag weer de eerste films gezien tijdens de VPRO discovery, samen met Adrie, Marlies, Ushi, Willem en Martijn. Een hele zit op dezelfde stoel in een warm Cinerama 1.

A la Mar *** (de latere winner van een Tiger Award)
At the end of daybreak **
Ordinary People ***
True Noon ****
Apan **
Los Condenados **
10 to 11 ***

Morgen verder.

Aangespoord

Vorige week kreeg ik een mailtje van Bert dat hij weer eens hier was komen kijken om te zien wat voor films ik op het festival gezien had. Maar ik heb me sinds ik op 1 oktober in mijn nieuwe baan ben begonnen natuurlijk vaan een erg slechte kant (wat dit blog betreft) laten zien. Zijn aansporing helpt wel were een beetje om weer een hernieuwde poging te doen om jullie allemaal nieuwsgierig te maken naar nieuwe berichten. Daarom eerst maar een lijstje van de films die ik, vaak samen met Marlies, in Rotterdam heb gezien. In totaal 6 volle dagen naar het festival geweest en toch is het raar dat dat anders voelt dan wanneer je een week op wintersport gaat. Bij mij, maar ook bij anderen die anders reageren dan bij een vakantie. Het wordt toch als afwijkend gedrag gezien als je op 1 dag zeven films achter elkaar gaat zien. Mar dat is toch echt gebeurd. Hierbij dus de lijst.

 

vrijdag 23 januari

Il Divo ***

La frontiere de l’aube **

Achilles and the tortoise ***

Unmade Beds ****

Breathless  (winnaar van een Tiger Award) ****

 

zaterdag 24 januari

Wendy and Lucy ****

Unspoken *****

Acacio **

Parque Via ****

Ecce Momo *

Sois Sage *****

 

maandag 26 januari

Blind Pigs who want to fly **

A L’Aventura ***

Service ****

A l’ouest de pluton ***

Black dogs barking **

River people ****

Dogging a love story ***

 

woensdag 28 januari

Telstar ***

Birdwatchers ****

Jerichow ***

Our beloved month of august **

Everybody dies but me ****

Boogie ***

 

zaterdag 31 januari

Journey to the sun ***

Nulle part terre promis ***

La Nana ***

Turistas ***

Floating in memory ***

 

zondag 1 februari

Still walking ****

Tony Manero ***

Wild Field ****

That’s it **

Troubled water *****

 

Toch wel een aardige oogst dus bij deze 34 films. Volgend jaar zeker weer en misschien trek ik me dan helemaal niets aan van anderen en ga gewoon 10 dagen en 60 films.

 

 

Afscheid Dogtroep

De Dogtroep bestaat niet meer. Bijna tenminste. Tijdens hun laatste voorstelling op een haventerrein naast de Coentunnel nemen ze stuk voor stuk afscheid van vele jaren bijzonder theater maken. Hoewel ik ze voor gisteravond nog nooit live gezien had zal ik ze toch missen want ze maakten toch echt deel uit van de Nederlandse theatercultuur met verrassende producties op verrassende locaties. Deze dus weer. gebruk makend van het water door de aanleggende veerboot waar een groot deel van het publiek na het diner werd overgezet maar ook de spelers en requisiten werden vervoerd. Een van de spelers werd aan het eind van de voorstelling op de lege veerboot langzaam weggevaren terwijl anderen in een vliegtuig hoog boven het speelveld werden getakeld. Einde van een mooie periode waar ik te weinig van genoten heb.

2 dagen afkicken en opladen

Lekker zo’ n dagje thuis rommelen. Een beetje opruimen, foto’ s van China plaatsen, kopje koffie in de stad en krantje. Hardlopen, filmpje kijken, email versturen, stukjes schrijven voor de convo, muziekje op de achtergrond. Lekker om zo de overstap van de ene baan naar de andere te maken. Een van de vorige keren dat ik van baan verwisseld ben had ik bijna een week in maart vrij en ben ik heerlijk alleen gaan wandelen in het Lake District. The Cumbria Way. Heerlijk weer en ’s avonds lekker eten in de pub en slapen in een B&B. Dat zat er dit keer niet in. Ik kijk er wel naar uit om in een nieuwe baan te beginnen; het eerste proeven daaraan afgelopen donderdag was al erg leuk en het voelt als erg welkom. Ik geloof dat ik nog niet over de uiterste houdbaarheidsdatum ben. Veel van de spullen in mijn keuken wel volgens mijn werkster. De halve kast aan blikjes en pakjes werd tijdens de intensieve schoonmaakbeurt van de binnenkant van de kastjes aan de kant gezet omdat de datum verstreken was. Zelfs rijst die tot november 2008 verkocht mocht worden kon de toets harer kritiek niet doorstaan. Alsof spullen die in blik of glas zijn verpakt zomaar niet te eten zijn in de week na de opgedrukte datum. De spullen die inmiddels uit de vorige eeuw stammen heb ik toch maar in een zak voor de vuilnis gedaan, maar de rest staat inmiddels weer in de schone kastjes. Dan ben ik toch wel een beetje zuinig aangelegd met een ijzersterk gestel dat gemakkelijk tegen een rookworst kan die eigenlijk voor juli 2008 verorberd had moeten zijn. Zeker in deze tijd van financiele crisis moeten we een beetje op de kleintjes letten.

uitwissen

Vandaag is mijn laatste dag bij deze werkgever. Volgende week heb ik een nieuwe broodheer. De afgelopen dagen ben ik voortdurend bezig geweest met afscheid nemen, afronden en overdragen. Dat zit er nu bijna op. Wel een raar idee om alle de afgelopen jaren verzonden en ontvangen emails in één klap te deleten en mijzelf volledig uit te wissen hier. Volgende week zal iedereen zich afvragen of ik hier wel geweest ben. Doe ik alle moeite om dit weblog te vullen en ook elders allerlei digitale geursporen achter te laten en hier verdwijn ik helemaal uit de digitale omgeving.

Motivaction

Vanochtend las ik in DAG, terwijl ik in de trein naar mijn werk reed, een stukje dat me deed fronsen. Uit onderzoek van Motivaction was gebleken dat een bepaalde groep nederlanders zeer negatief is over eigenlijk alles. En dat blijkt wel 30% (of 40 daar wil ik vanaf wezen) van de nederlandse bevolking te wezen. Dat zijn dan mensen die zich niet interesseren voor politiek, geen vrijwilligerswerk doen en dus eigenlijk buiten de samenleving staan. Ze gaan niet naar het theater of naar vrienden en hangen waarschijnlijk alleen maar voor de tv en voor het internt. Want in dezelfde DAG las ik dat op het weblog van de Blonde Dood (Geert Wilders) waarin hij voorstelt het leger naar Gouda te sturen om die Marokkaantjes mores te leren, binnen zeer korte tijd wel 1000 reacties waren gekomen. En vrijwel allemaal adhesiebetuigingen van, volgens mij, de mensen die Motivaction hiervoor heeft genoemd. Ooit, niet eens zo lang geleden, zijn die in Amerikaans onderzoek wel eens White Trash genoemd. Toch verontrustend als het meer dan 1/3 van de Nederlandse bevolking betreft. Op zoek naar dit berichtje op de website van Motivaction kwam ik een ander wetenswaardigheidje tegen. Uit onderzoek onder 600 Nederlanders tussen de 18 en 65 is gebleken dat zij vaker verrast willen worden. Ze willen de sleur wel doorbreken, maar weten niet hoe, maar verwachten wel dat anderen daar iets aan moeten doen. Tja, en als je daarop wacht en langzamerhand een ons gaat wegen, dan is de politiek natuurlijk de schuld van jouw lamlendige gevoel. Driekwart van de ondervraagden wil vaker verrast worden. Een kleine rekensom leert dat het ongeluksgevoel dan nog lang zal duren, want ik kan mij niet voorstellen dat de mensen die verrast willen worden de tegenwoordigheid van geest hebben om anderen te verrassen, zodat iedereen op iedereen zit te wachten. Ik prijs mij gelukkig met veel menesen in mijn omgeving die mij vaak verrassen en misschien komt dat wel omdat ikzelf ook wel van initiatief en verrassen houd. Zo hebben M en ik vandaag een tripje naar Madrid geboekt en heb ik haar voorgesteld om weer naar een voetbalwedstrijd van de Primera Division te gaan; misschien met Heitinga in de ploeg van Atletico. En vandaag nog werd mij voorgesteld om naar de afscheidsvoorstelling van Dogtroep te gaan. Daarnaast sprak ik een oude collega die 5 jaar geleden een golfbaan heeft overgenomen en zou het goed kunnen dat we daar vlak voor kerst een leuke golfclinic gaan doen. Midden in de samenleving, actief vrijwilliger én vaak verrast. Ik ben dan ook nergens negatief over……..of is dit stukje het bewijs van het tegendeel?

2028 Wél of niet?

Het begint zo langzamerhand een stokpaardje van mij te worden. Alles wat er over de Olympische Spelen geschreven wordt heeft mijn aandacht alsof ik er zelf aandelen in heb. Maar op de een of andere manier vind ik de berichtgeving en meningsvorming over 2028 door journalisten zoals die gebaseerd is op hun ervaringen van Peking erg eenzijdig. Ik heb, zoals ik al vaker heb aangegeven, heel andere ervaringen. Gisteren in de NRC en vandaag in NRC-next schrijft Cors van den Brink een stuk waarin betoogd wordt dat we die spelen van 2028 toch echt niet moeten willen. Volgens van den Brink werden wijken in Peking waar sportwedstrijden plaatsvonden van de buitenwereld afgesloten. Misschien was dat zo voor journalisten die in bussen van hun hotel naar het stadion werden vervoerd; voor de echte supporter was dat echt niet het geval. Wij konden ons overal vrijelijk bewegen; ook op de weg langs het Olympisch dorp en verschillende stadions. En dat je als toeschouwer gecontroleerd wordt is zelfs hier in Nederland bij een willekeurige voetbalwedstrijd al normaal, dus wat zeurt hij daarover. Wat de vele vrijwilligers betreft, daar heeft hij een punt. Ook ik vraag mij af of we in Nederland al die mensen op de been krijgen, maar aan de andere kant wekt zo’n evenement zoveel enthousiasme op dat ook dat wel zou kunnen lukken. En de massa’s van Peking hoeven wij echt niet te halen om toch gastvrij en welkom over te komen voor de vele bezoekers. Die aantallen bezoekers worden volgens mij overigens flink overdreven. Zelfs in Peking werden de 200.000 buitenlandse bezoekers niet eens gehaald en dat aantal halen we zelfs in een niet zo zonnig pinksterweekend met twee vingers in de neus. En ik maak me sterk dat al die Duitse gezinnen het wel uit hun hoofd laten om tijdens de Olympische Spelen naar de Nederlandse stranden te trekken. Misschien wordt het in die tijd wel veel rustiger dan anders. Gewoon doen dus!

Mirza

In het algemeen ben ik geen fan van de colums van Mirza (alias Kadar Abdollah) op maandagochtend in de Volkskrant. De schrijfstijl en de inhoud komen op mij altijd wat kinderlijk over, net zoals ik Het Huis van de Moskee wel een mooi boek vond maar ook daar de stijl mij minder aansprak dan de inhoud. Maar vandaag is het dus anders. Zijn kritiek op de advocaat die vanuit zijn moslimgeloof niet wil opstaan voor de rechters in de rechtbank kan ik helemaal onderschrijven netzoals zijn overstapje naar de marokkaanse jongens die in Amsterdam het ambulancepersoneel met de dood bedreigden. Lezen die column! En misschien wel stemmen op zijn nominatie (voor de vertaalde Koran)  in de NS-lezersprijs, hoewel ik Het Recht op Terugkeer van Leon de Winter ook goede kansen toedicht.